Kloosjes

Drie jaar geleden stopte ik met werken. Ik had de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar en 9 maanden bereikt en liep met pijn in mijn hart de school uit waar ik met heel veel plezier had gewerkt. Wat had ik genoten van de pubers uit 4 havo die een jaar later, in 5 havo, hun puberstreken vergaten en met veel motivatie aan het  eindexamen begonnen. Maar ook mijn collega’s, de VWO-leerlingen die het zelf wel uitzochten, de ouders die het allemaal het beste met hun kind voorhadden zou ik missen. Wat moest ik zonder mijn leerlingen?  Zij leerden niet alleen van mij, ik leerde ook van hen. Zij vertelden mij over hun thuis, hun baantjes, hun sport en vaak over hun problemen maar wat hebben we ook gelachen. Ik heb zo vaak gedacht om al die mooie dingen op te schrijven. Nooit gedaan.  

En nu ging ik naar huis. Het was zomervakantie en we begonnen met een lange reis naar Spanje. Ik schreef altijd een dagboek in de vakantie maar dit jaar pakte ik het anders aan. Via Polarsteps, een reisapp, schreef ik elke dag een stukje voor familie en vrienden en plaatste er wat foto’s bij. Al snel voelde ik mij een echte journalist. ’s Ochtends bedacht ik al wat mijn thema van die dag zou zijn en paste mijn foto’s aan het thema aan. Onverwachte gebeurtenissen kregen natuurlijk altijd voorrang. Iedereen leefde mee en reageerde erg enthousiast op onze avonturen. Een vriendin vertelde mij dat ze mijn stukje altijd aan het eind van de dag aan haar man voorlas en zo de dag afsloot omdat ze het zo leuk vond. “Jij moet meer gaan schrijven”, zeiden ze zelfs tegen mij. Mijn reactie was altijd, nee joh, zo goed is het nou ook weer niet en wie zit daar nou op te wachten.

Maar toen kwamen Corona en de lockdown. Ik ging weer schrijven. Ik schreef en schreef en schreef. Een dagboek met een verslag van mijn dagelijks leven. Over hoe ik om me heen keek en wat ik aan kleine en grote ontdekkingen deed. Wanneer de waterlelies uitkwamen en de berenklauwen. De nieuwe dingen die ik zag en de gesprekken die ik voerde. Ik schreef alles op. Ik schreef over mijn zoon, schoondochter en kleinkindjes in Engeland en had alleen het papier om aan te raken. Schrijven was mijn redding. Ik had er ontzettend veel plezier in. Net zo veel plezier als in mijn lesgeven aan pubers. Maar ik wil beter worden, het plezier vasthouden en ernaar streven de beste column ooit te schrijven, net zoals ik altijd probeerde de beste les ooit te geven. Dat laatste is me overigens nooit gelukt.