Kloosjes

1960

“Het is niet veel maar het komt uit een goed hart’. Nooit zal ik die woorden vergeten. Elk jaar, als we jarig zijn, geeft mw Klarenbeek ons een zakje chocotoffees of een klein zakje vruchtenkoekjes waarbij ze bovenstaande woorden uitspreekt. Mw Klarenbeek is onze werkster. Al vele jaren  maakt ze twee keer per week ons huis schoon. Elke dinsdag en donderdagochtend. Ze komt met de bus uit Zuilen op een voor de helft door mijn moeder betaalde buskaart. Weer of geen weer.

1973

Een ouder echtpaar in Bilthoven zoekt een werkster via een studentenuitzendbureau. Ik ga erheen. Op zicht. Ik kijk mijn ogen uit. Een prachtig huis, luxueus ingericht. Ik krijg een kopje thee en we nemen het werk voor die ochtend door. ‘Wel voorzichtig als je schoonmaakt’, krijg ik van een strenge man te horen. ‘Er mag hier niets breken’. Zijn vrouw kijkt zoals hij spreekt. Aangenaam kennis met u te maken meneer en mevrouw Streng.

1960

Eerst drinkt ze een kopje thee, samen met mijn moeder. Het werk voor die dag wordt dan doorgenomen. Ze doet alles. Poetst het zilver en het koper, vouwt de was weg, schrobt en veegt en doet de ramen. Een keer per jaar komt zij drie dagen achter elkaar. Dan sopt zij het plafond en het houtwerk van de woonkamer. Daarna volgt de grote schoonmaak. Wat hebben we daar een hekel aan. Alles van zijn plek. Als je pech hebt, heeft alles een andere plaats. ‘Leuk toch?’ Weer eens wat anders, zegt mijn moeder.

1973

Ik begin met de boel te stoffen. De grote vazen laat ik staan. Zie je toch niet. Daarna stofzuigen en na nog wat klusjes ga ik weer op mijn fiets naar huis. Tot volgende week, roep ik opgelucht, blij dat alles nog heel is en best schoon.

De volgende week drink ik weer een kopje thee voordat ik ga poetsen. ‘U heeft om de dingen heen gestoft. Dat is geen schoonmaken. Dat kan ik zelf ook. Dus graag de dingen optillen.’ Niet zeuren Joos, denk ik. Gewoon doen. Ik begin en til een vaas op die steeds groter lijkt te worden. Plotseling hoor ik wat op de trap. Meneer Streng komt controleren. Ik schrik me kapot. De vaas neemt een sprongetje en valt in stukken uit elkaar.

1960

Mijn moeder werkt vaak met haar mee. Ze kunnen het goed vinden en al gauw gaan de verhalen over hun eigen levens. Mw Klarenbeek werkt om het geld terug te verdienen dat haar man aan drank uitgeeft. Ze wil haar kinderen een goede jeugd geven. Mijn moeder luistert en helpt haar als het zo uitkomt. Maar dan hoor ik mijn moeder klagen dat ze steeds vaker op het laatste moment afzegt. Ze wordt ouder en haar werk wordt minder goed. Ze wil loonsverhoging en haar buskaart volledig vergoed. Mijn moeder gaat akkoord. Op de buskaart na. Het is het einde van mw Klarenbeek.

1973

Mijn aanstelling duurde precies twee weken. De heer en mevrouw Streng hoefden mij niet meer zien.

Tja, het was niet veel, maar het kwam uit een goed hart.