Nietsvermoedend zit Cato in haar tutu bij haar vader in de auto om naar dansles te gaan. Het is zondag. Dansles is altijd op zaterdag. Maar die twee dagen verschillen niet van elkaar. Er is op beide dagen geen school, dus voelt dansles op zondag niet anders. Ze mag meedoen in een show. Papa, mama en Faye komen kijken. Dat is alles wat ze weet.
Cato houdt van shows. Ze organiseert ze zelf. De stoelen worden op een rij gezet. Niet altijd voor publiek. Soms vormen de stoelen het podium. Ze zingt en danst dat het een lieve lust is. Maar oh wee als je op een stoel gaat zitten omdat je publiek wil zijn. Dan bevriest ze en wordt ze een standbeeld. Totdat je weggaat. Dan danst ze weer de sterren van de hemel.
De show is in een ander dorp. Het is een half uur rijden. Daar hebben ze een theater gekoppeld aan een school. Er zijn wel honderd dansers onderweg. De leeftijden variëren van 4 tot 18 jaar. Bij aankomst gaan zij naar de kleedkamers. Het zijn schoollokalen. Dan hebben ze tenminste de ruimte. De volgorde van opkomst is al lang bepaald. Nog een uur te gaan. Langzaam stijgt de spanning. Cato blijft bij haar dansvriendinnetjes in de buurt.
De zaal loopt vol. Alle 292 plaatsen zijn bezet. Het is een gezellige boel met al die papa’s en mama’s. Veel van hen kennen elkaar. Degenen die zo’n show nog nooit hebben meegemaakt, zijn zenuwachtig. Het theater is veel groter dan verwacht. Er wordt geappt en gezwaaid. Af en toe wordt er gezucht. “Oh, als ze zo meteen maar niet ontzettend schrikt. Dit verwacht ze helemaal niet”. Toen werd het ook nog donker in de zaal.
Het licht gaat uit en de voorstelling begint. Prachtige choreografieën die allemaal met Nederland te maken hebben. Een spectaculaire dans met fietsen, een met paraplu’s en het dansen op de meezingers uit de kroeg ontbreekt ook niet. Er worden molens uitgebeeld, Rembrandt en van Gogh, de zee. Het is een genot om naar te kijken. Maar waar blijft het groepje met Cato? Sommige ouders beginnen een beetje ongeduldig te worden. Ja, dit zijn ze, nee nog niet, ja toch, nee, nee, nee! Faye heeft intussen honger en dorst en ze wil gewoon Cato zien.
Het doek gaat voor de zoveelste keer open. De show is al ruim een uur bezig. Er staat een poffertjeskraam op het toneel. Eindelijk, daar komen ze, een hele rij kleine meisjes aan de hand van de dansjuf. Cato danst ook, vol overgave. Heel even kijkt ze de zaal in, lijkt een moment te schrikken, herpakt zich en rent naar de juf om een bordje aan te pakken dat tijdens hun act gebruikt moet worden. Vanaf dat moment straalt ze. De lacht verdwijnt niet meer van haar gezicht. Ze dwarrelen als kleine roze poffertjes over het toneel. Twee minuten lang.
De voorstelling wordt afgesloten met alle dansers op het podium. Cato staat vooraan met een kroontje op haar hoofd en een vlaggetje in haar hand. Overdonderd door het spektakel. Het is voorbij.
Doodmoe komt ze even later naar buiten. Nog steeds met het kroontje op haar hoofd. Onze koningin. Vier jaar oud en haar eerste show met publiek. Even nog een ijsje en dan met papa, mama en Faye lekker naar huis waar de stoelen rustig staan te wachten op haar volgende show. Al dan niet met publiek.