Drie keer is scheepsrecht. Ze waren er weer, mijn lieverds uit Engeland. Na twee mislukte pogingen in december was het nu gelukt. Twaalf februari aan het eind van de middag. Daar kwamen ze de straat in rijden. Even een knuffel en door naar de andere opa en oma, het logeeradres. Lekker dichtbij.
De volgende dag vieren wij met zijn allen de verjaardag van een andere lieverd, ons grappige Valentijnscadeautje. Drie jaar is ze alweer. Wat zijn we blij. We voelen ons samen. We horen bij elkaar en iedereen geniet.
Op maandag staan de twee oudste kleintjes weer voor de deur. Ze komen logeren en hebben er duidelijk zin in. Thomas en Sparks, hun knuffelhonden onder de arm. Verhalen genoeg. Nederlands wordt af en toe aangevuld met Engels. “Heb jij speelkaarten, oma? Twee doosjes? Dan kan ik mijn goocheltrucs laten zien. En heb je ook nog wat muntjes.” Ja hoor, die hebben we. Maar eerst gaan we sjoelen. Dat wilden ze graag. Het gaat er fanatiek aan toe. De scores worden op eventuele fouten gecontroleerd maar gelukkig klopt alles. Daarna veroveren we het Masker van Amon Ra en rent mijn kleinzoon vijf kilometer in het park, terwijl hij er maar twee hoefde. Trainen voor zijn cross country race van volgende week dinsdag. Mijn kleindochter sprint heen en weer om mooie actiefoto’s te maken.
De twee doosjes kaarten liggen in gezelschap van wat muntjes thuis geduldig te wachten. Maar jammer voor de kaarten. Er stond nog een bezoek aan de skatebaan op hun wensenlijstje. “Nee oma, het is geen probleem dat wij geen fietsen bij ons hebben.” Dus op naar de skatebaan. Ze vonden dat hij kleiner was geworden. Maar ja, dat krijg je als je zelf groter wordt. Er volgde een ‘challenge’ waarbij ze de ramps op en af renden afgewisseld door sprong- en klimacties. De een moest de ander volgen. Drie kwartier lang. Wie kan mij pakken? Het was de perfecte voorloper van ‘Het Jachtseizoen’, het tv-programma waar ze, eenmaal thuis, lekker lui op de bank van genoten. Het was bedtijd en de goocheltrucs waren vergeten.
Vergeten? Na het ontbijt kwamen de kaarten en muntjes uit de kast. Ik moest uit twee pakjes kaarten één kaart kiezen en na een hoop “in welk rijtje/stapeltje ligt jouw kaart?” kon mijn kleinzoon feilloos de kaart aanwijzen die ik had gekozen. De goochelaar ging door met muntjes en bekertjes en weer muntjes die spoorloos verdwenen. Maar wat hij niet doorhad was dat hij achter een glazen tafel zat. Wij zagen ze vallen. Hebben we niet gezegd. Het was immers de liefste goochelaar met de liefste assistente, die binnenkort ook vast goochelaar is. Alles werd opgeruimd. De logeerpartij was voorbij. Het was tijd voor een bezoek aan hun Brabantse familie.
Nu zitten mijn lieverds uit Engeland voor een paar dagen in België. Op zoek naar een nieuwe verblijfplaats voor de komende jaren. Hier is het stil en alles is opgeruimd. Hoewel, wat ligt daar onder de tafel? Juist, een muntje!