Mijn oudste kleindochter was jarig. Zij woont in Engeland en ik was op bezoek om haar verjaardag mee te kunnen vieren. De kamer was prachtig versierd. Overal slingers en ballonnen. Aan haar stoel zat een prachtige 5 ballon. Het ontbijt bestond uit extra lekkere dingen. In de bijkeuken stond een groot pak met een doek erover. Het hoofdcadeau.
Mijn kleindochter is niet bepaald een ochtendmens. Zelfs op haar verjaardag vond ze de ochtend nog wat vroeg voor zingen en cadeautjes. Maar ze deed haar best. Eerst bekeek ze de verjaardagskaarten die in de loop van de tijd door de post bezorgd waren. Daarna volgden wat kleinere pakjes. Langzaam maar zeker werd het tijd voor het grote cadeau. Het pak in de bijkeuken. Daar gingen we. Zij haalde het doek weg. En wat kwam er tevoorschijn? Een prachtige kleine Flopsy Rabbit, het zusje van Peter. “Is die voor mij? Moet ik die weer teruggeven? Blijft ie hier dan altijd?” Het was even wennen. “Hij is toch ook een beetje van mij?” juichte haar broer. Moeilijke vraag.
Na school kwamen de cadeaus van de opa’s en oma’s. Vertwijfeld keek ze naar de tafel. Die had beladen moeten zijn met pakjes, maar er lagen er niet veel. Je voelde haar teleurstelling en ik snapte het. Ons cadeau zou haar zeker teleurstellen. Ze kreeg paardrijlessen in een envelop. Ik had een kaart gekocht, heel origineel, van een paard. Eén pakje, als je het al een pakje kon noemen.
Op dat moment had ik de tijd willen terugdraaien. Ik had een poppetje van een paardrijmeisje ingepakt en een paardrijlerares. Verder had ik tien verschillende paarden in tien verschillende pakjes gedaan. Ik had haar laten raden wat hiermee bedoeld werd. Ze zou het vast al na vijf paarden hebben doorgehad. Maar dit! Een kaart van een paard! Dit was te veel voor haar. Haar ogen schoten vuur. Dit kon je geen cadeau noemen. “Oma, ik wil pakjes!” Ik voelde met haar mee.
Tja, als je vijf wordt, wil je pakjes, heel veel pakjes. Het geeft niet wat erin zit. Als het maar pakjes zijn. Eerst een konijn in een hok en daarna nog paardrijlessen op een kaart. Nee, dat had ze zich anders voorgesteld. Gelukkig duurde haar boosheid niet lang. Er kwam een prachtige taart, lekker eten en het konijntje, dat Honey werd genoemd, kreeg een dikke knuffel. Het was weer goed.
Een paar dagen later had ze haar eerste paardrijles. Ze was heel blij. Ze begreep het volkomen toen ik zei dat cadeaus niet altijd in een pakje hoeven te zitten. “Ik ben al vijf hoor oma. Dat snap ik heus wel!” En zo was het.