Kloosjes

Ook voor mw S werd het dit jaar Kerst. Ze zag er tegenop. “Ik denk niet dat ik de kerstversieringen tevoorschijn haal. Ik heb er geen zin in.” Eerste kerstdag zou ze een kop thee gaan drinken bij haar dochter en kleinzoon. “Wel met lekkere hapjes hoor”. Het was genoeg.

Haar maandelijkse etentje aan de stamtafel gaat niet door. Lockdown. De organisatie brengt nu koekjes rond bij de deelnemers. Het mooiste is de manier waarop. Een zangeres met een gitaar zingt een kerstliedje voor haar.  Mw S. staat in de deuropening. Ze geniet met volle teugen van dit piepkleine privé concert. Het meisje met de gitaar en het kerstliedje zijn een absoluut hoogtepunt. De koekjes hoeft ze niet. Al die zoetigheid is haar teveel. Er zijn zeker anderen die graag een koekje willen. Ze legt de koekjes op een schaal, trekt haar jas aan, en gaat de straat op. “Lust u misschien een koekje?” Ze kiest haar mensen zorgvuldig uit. Iedereen zegt vriendelijk ‘ja graag’, net als vorig jaar. Toen deed ze het ook. Het is een weer een succes. 

Toen ik vlak voor Kerst bij haar was, had ze toch het boompje, dat een heel jaar op haar balkon had overleefd, naar binnengehaald en op bescheiden wijze versierd. Er stonden kaarsen en er was glühwein in huis. Ze was verbaasd over het aantal kerstkaarten dat ze had ontvangen. Ze kwamen van over de hele wereld. Overal had ze mensen die aan haar dachten. Zelf zei ze dat ze dit jaar voor het laatst kerstkaarten verstuurt. Als goedmakertje schrijft ze nu nóg meer lieve dingen aan hen.

Tweede kerstdag wil ze gebruiken om op haar e-mails te reageren. Ook digitaal waren er veel kerstwensen bij haar aangekomen, alweer overal vandaan. Maar de digitale wereld laat haar vandaag in de steek. Haar iPad werkt niet zoals zij het wil. Ze pakt iets uit de kast, marsepein, en trekt haar jas aan. De marsepein gaat in haar tas. Met haar iPad in haar hand stapt ze naar buiten op weg naar het winkelcentrum. Ze weet dat de winkels gesloten zijn, maar daar heeft ze al vaker mee te maken gehad. Er lopen altijd wel wat mensen en die heeft ze nu nodig. “Goedemorgen, kunt u mij helpen met mijn iPad. Die werkt niet. Waarschijnlijk is het maar iets kleins, maar ik krijg het niet voor elkaar”. De eerste twee jongens die ze aanspreekt kunnen haar niet helpen. Die hadden een Apple. Het paar dat even later passeert, krijgt het wel voor elkaar.  De marsepein is voor hen of liever gezegd voor hun zoon, want zij worden er te dik van.

De mail wordt afgehandeld. Het loopt tegen vijf uur. Ze heeft een uitnodiging van haar buurman om een borreltje te komen drinken. Als ze bij hem binnenkomt, staan er twee garnalencocktails te wachten. Zij heeft de fles glühwein met nog net genoeg voor twee glaasjes, meegenomen. Het is de fles die ze aanvankelijk met geen mogelijkheid open kreeg. Ze had weer haar jas aangetrokken en was de straat opgegaan. Mét fles. “Ik krijg de fles niet open. Kunt u mij misschien helpen?” De man die ze aansprak, woonde vlakbij. “Als u hier even wacht, dan ga ik het voor u regelen.” Een paar minuten later kwam hij terug met de open fles. De dop werd er los bijgeleverd.

Zij kijken naar het kerstconcert van André Rieu dat hij speciaal voor haar heeft opgenomen. Samen op de bank met garnalen en glühwein. Daarna nemen ze afscheid met een knuffel. ‘Het was gezellig’ appten ze de volgende dag naar elkaar.

Kerst was dit jaar best meegevallen.