Mijn afspraak met een vriendin ging onverwacht niet door. De middag viel vrij. Ik besloot naar de film te gaan. Naam van de film? ‘Druk’ (Dronken). Van Thomas Vinterberg, de maker van Festen en Jagten, met in de hoofdrol Mads Mikkelsen.
Het was maandagmiddag. Het was niet druk bij Louis Hartlooper. Weinig mensen op het terras. Ik kon in een keer doorlopen naar de kassa. Mijn QR-code en mijn Cinevillepas waren in orde en mijn kaartje kwam uit de printer. Zaal 2, Rij 13, stoel 3. Nog even een kop koffie halen mét een koekje en zo’n heerlijke toffee in een geel papiertje. Altijd twee lekkernijen bij de koffie hier. Daarna mijn kaartje bij de ingang van de zaal tonen en het was zover. Ik mocht naar binnen.
Alle vrolijke linten die de stoelen markeerden die leeg moesten blijven, waren verdwenen. De aankondiging van een nieuwe tijd. Rij 13 is de achterste rij waar je meteen voorstaat als je binnenkomt. Op de hoek, stoel 1 dus, zat een mevrouw. Er stond een andere vrouw tegen de muur bij het begin van rij 13. Zij had stoel 2 maar was nog niet gaan zitten. Ik vroeg aan mevrouw 1 of ik even mocht passeren omdat ik stoel 3 had. Het leek of ik een pistool op haar borst drukte. Ze schrok overeind en begon te hakkelen en te stotteren dat ze dat niet wilde. Ze greep haar tas en ging een rij verderop zitten. De vrouw tegen de muur die stoel 2 had, zei dat ‘we weer opnieuw aan elkaar moesten verwennen’. Nederlands was duidelijk niet haar moedertaal, maar wat een mooie opmerking was dit.
Er kwamen wat meer mensen binnen. De vrouw die zo bang was weggelopen, veranderde weer van rij en plaats. Nog verder weg van die paar mensen die al zo ver weg zaten. De vrouw van het verwennen ging ook niet op stoel 2 zitten maar op een andere plaats. Mevrouw 1 schoof nóg een keer op waardoor een paar andere gasten ook weer andere stoelen kozen. Op zoek naar beter zicht of meer afstand. Het hele gebeuren leverde een omgekeerde stoelendans op zonder vrolijkheid. Stoelen teveel, deelnemers te weinig maar de beloning was een prachtige film.
Ja, het is wennen om weer dichter bij elkaar te zijn, maar als wij verwend worden met prachtige films went het vast heel snel. Dan zal de mevrouw van stoel 1 weldra de bioskoop binnen dansen, niet voor een verkeerde stoelendans, maar omdat ze zichzelf gaat verwennen met een mooie film. Tegen mij zal ze zeggen dat ze het helemaal niet erg vindt om voor mij op te staan omdat zij aan de nieuwe situatie ‘verwend’ is. Dat gun ik haar van harte.