Kloosjes

Het is lang geleden dat ik een café heb bezocht. Ik mis de warmte, de gezelligheid, het uitgebreid nabespreken van een film die we net hebben gezien of gewoon praten over de dingen die gebeurd zijn. De deuren van de cafés zijn gesloten en we moeten het doen met de herinneringen aan mooie cafémomenten. Maar een paar dagen geleden kwam ik terecht in een heel bijzonder café, een café in Tokio dat wordt beschreven in het boek met de intrigerende titel ‘Voordat de Koffie Koud is’. Het werd een prachtig bezoek.

In dat café staat een stoel. Als je daar op gaat zitten, kun je onder een aantal strikte voorwaarden één keer terug in de tijd. Je móet op de stoel blijven zitten en je kunt alleen met de mensen spreken met wie je al een keer in het café bent geweest. Bovendien verandert er door je afspraak niets in het nu. De duur van de ontmoeting wordt duidelijk afgebakend. Door een kop koffie. Zodra je op de stoel zit, krijg je de koffie ingeschonken. De ontmoeting is voorbij als de koffie koud is. Heb je je gesprek niet binnen die tijd kunnen voeren, dan blijf je als schim in de door jou gekozen tijd rondhangen. De eerste vrouw die terug durfde te gaan in de tijd vond dat zij niet goed en sympathiek gereageerd had op haar vriend die haar mededeelde dat hij over een paar uur naar New York zou vertrekken voor een nieuwe baan. Zij wilde terug naar dat moment om het gesprek opnieuw te doen. Met meer begrip, liever. Haar vriend kreeg ze daardoor echter niet terug. De tweede vrouw die teruggaat in de tijd doet dit om alsnog de liefdesbrief van haar inmiddels demente man in ontvangst te nemen. Hij had hem nooit eerder durven geven. Aan de dementie van de man nu verandert niets. En zo zijn er nog twee andere ontmoetingen. Een van twee zussen en een van een moeder en kind.

Stel ik ben in Tokio en ik ben in dat café geweest. Ik heb een gesprek met iemand waarbij ik te veel of juist te weinig zeg. Achteraf voelt het niet goed en ik vind dat het anders had gemoeten. Zou ik later teruggaan naar dat café en het gesprek, misschien na weken of jaren, overdoen binnen de tijd van een warm kopje koffie dat vast veel te snel aan het afkoelen is? Zou ik op die stoel durven te gaan zitten? Ik ben er al dagen over aan het nadenken.  

Maar nee, ik denk niet dat ik het erop zou wagen. Je moet het verleden met rust laten, zeggen ze wel eens. Dus laat ik dat maar doen. Ik ben blij dat ik het café in Tokio via mooie verhalen heb bezocht. Ik heb er met volle teugen van genoten. Ik blijf hier en richt me op een toekomst waarin de cafés weer open zijn en waarin we vooral alles dat belangrijk is aan elkaar vertellen. Een toekomst met warme koffie en een lekker biertje in de kroeg of op het terras. Koude koffie is niet erg. Dan hebben we gewoon teveel zitten praten.

Hoewel… in Engeland zitten ze vanaf vandaag weer in de pub. En wat werd er geroepen naar de journalist die een foto van dat heugelijke moment wilde maken: “Nee, geen foto maken! Mijn baas denkt dat we aan het werk zijn”. Tijd voor een goed gesprek, voordat de koffie koud is!

Met dank aan mijn nicht Jessica die mij het boek heeft aangeraden.

De schrijver van ‘Voordat de koffie koud is’ is Toshika Kawaguchi.