Kloosjes

Gisteren, zeventien maart, was het voor heel Nederland de dag van de verkiezingen maar voor ons was het de dag van de test. De Coronatest wel te verstaan. Afgelopen zaterdag kreeg H een bericht op zijn telefoon dat hij op vrijdag in de buurt van ‘iemand met Corona’ was geweest. Té dichtbij en té lang. Die kwam, na een heerlijke week samen op Schiermonnikoog, stevig binnen. Waarschijnlijk zat de ‘dader’ op de veerboot van Schier naar Lauwersoog. Maar wie was er dan zo dichtbij geweest? We hadden geen idee.

Meteen de GGD gebeld om een testafspraak te maken. Er moesten vijf dagen zitten tussen het moment van besmetting en de test. Dat werd dus woensdag 17 maart, de dag van de verkiezingen. Gestemd hadden we al, daarbij dankbaar gebruikmakend van de mogelijkheid om op een van de twee extra stemdagen te gaan stemmen. In alle vroegte zijn we op maandag naar de stemlocatie, een sporthal, gewandeld om te kijken of het er druk was. Er was niemand. Wij naar binnen. Handen ontsmet en door naar de gymzaal die op drie man na, compleet leeg was. De zaal leek enorm. Dit was wéér die vervreemdende leegte, de Coronaleegte. Hier hoorden nu kinderen te apenkooien, in de ringen te zwaaien, over de bok te springen en op de mat te rollen en daarna een wedstrijdje trefbal toe. Wat hadden wij dan graag meegedaan. Na drie minuten stonden we weer buiten. Onze stembiljetten zaten veilig in de kliko, dus gauw weer naar huis voordat het druk zou worden.

Nog twee dagen tot de test.

Uitgerekend op woensdag, de testdag word ik wakker met een loopneus. Nee! Heb ik ook hoofdpijn of lijkt het alleen maar zo? Kan hoofdpijn ook psychisch zijn? Gewoon de spanning? Na een paar uur is mijn loopneus tot stilstand gekomen en heb ik geen hoofpijn. Uiterlijk zijn we allebei de rust zelve en zeggen we regelmatig tegen elkaar dat het vast loos alarm is, maar van binnen knaagt de twijfel.

Om één uur stappen we in de auto en rijden naar Nieuwegein. We zijn te vroeg bij de testbus op het Stadsplein. De meneer van de bus vraagt ons vriendelijk om nog even een ommetje te maken. Er moet nog van alles klaargezet. Het is koud en er staat een gemene wind. Ook de omgeving werkt niet bepaald mee om er een ontspannen, gezellig wandelingetje van te maken. Het winkelcentrum is enorm groot en enorm leeg. Verstijfd van de kou en de zenuwen melden we ons al gauw weer bij de bus. De eerste klant staat al te wachten. Wij sluiten aan en mijn oog valt op de zijkant van de bus.  Evenementenzorg staat er. “Goh,” zeg ik, “we zijn hier op een evenement. Wie had dat gedacht. En we mogen nog naar binnen ook. Eindelijk weer een evenement dat doorgaat.” Een vriendelijke meneer checkte of we wel de mensen waren die ze verwachtten. Het klopte. Het evenement kon beginnen. Na een korte uitleg hoorde ik opeens: “welk neusgat heeft uw voorkeur? Links of rechts?” Ik herhaalde de vraag een paar keer. Gewoon omdat ik het niet kon geloven. Welk neusgat heeft uw voorkeur! Heeft iemand daar ooit over nagedacht? En heeft diegene dan ook een antwoord? Ik had het niet. Toen zei hij ook nog: “nou, dan gebruik ik de linker.” Wel ja. Het was een kort evenement want ook hier stonden we na ongeveer drie minuten weer buiten. Einde van het feest. Iedereen was aardig maar toch hoop ik dat er op mijn volgende evenement niet naar de voorkeur van neusgat wordt gevraagd maar dat er een aardige barman staat die vraagt: “ dag mevrouw, welke wijn heeft uw voorkeur? Rood of wit?” Dan weet ik precies wat ik moet kiezen en één ding is zeker, hier blijf ik langer dan drie minuten.

Vandaag de uitslag binnen gekregen: negatief. Dus toch loos alarm, maar straks gaat wel de champagne open.

O ja, gisteren was het ook nog verkiezingsdag. Links of rechts?