Kloosjes

Zo’n vier keer per jaar, als we aan tafel zaten te eten, zei mijn vader tegen ons “kijken jullie maar eens even in mijn jaszak” Hij was dan net terug van een weekje Londen waar hij alle boekwinkels op Charing Cross Road had afgestruind op zoek naar de boeken die nog in zijn boekverzameling ontbraken. Wij renden dan altijd naar zijn jas die aan de kapstok hing. Altijd nam hij snoep voor ons mee uit Engeland. Het was mijn vrolijke eerste kennismaking met het land dat altijd in mijn leven zou blijven.

Wie gaat ermee naar Engeland varen?

Mijn vader was docent klassieke talen, maar Engeland en dan vooral Londen, nee, vooral de boekwinkels waren zijn grote passie. Gelukkig had hij lange vakanties en bestond er huizenruil met Engelse docenten, een ideale combinatie. Vlak voor de zomervakantie ging mijn moeder aan de grote schoonmaak en schreef mijn vader talloze brieven aan Engelse ruilkandidaten. Het lukte altijd. Engels gezin in ons schone huis en wij in het ‘zo dicht mogelijk bij Londen’ huis, vier weken lang. We zagen de mensen met wie we ruilden nooit. Zij waren immers op hetzelfde moment onderweg naar NL. Halverwege de boottocht Hoek van Holland – Harwich zwaaiden we altijd naar de terugkerende boot. Je wist maar nooit.

Bij aankomst stonden er altijd allemaal lekkere dingen op tafel. Dat was een soort stille afspraak. Je zorgde altijd voor een goede ontvangst. De huizen zagen er van buiten vaak schitterend uit, groot en statig, omringd door een goedverzorgde tuin. Binnen was het anders. Allemaal kleine kamers, een kamer om mee te pronken (liever niet komen), een eetkamer, een speelkamer, een tussenkamer, een keuken, een tv-kamer, een werkkamer en een paar kleine slaapkamers, allemaal volgepropt met van alles en nog wat. Maar wat gaf het. We waren in Engeland en maakten kennis met Bobbies, Beefeaters en bookstores. Ik ging ook van Engeland houden.

Engeland is gesloten, de sleutel is gebroken

Het is vijftig jaar later. Mijn oudste zoon is met zijn gezin naar Engeland verhuisd, voor zijn werk. Naar een groot en statig huis, omringd door een prachtige tuin. De ruime woonkamer met open keuken is comfortabel, licht en on-Engels. De logeerkamer op de begane grond ook. De vorige eigenaar kwam niet uit Engeland. Hij was Italiaan. Aan de bovenverdieping is hij niet toegekomen. Daar zijn de kleine kamertjes in ere gehouden. Het schoolgebouw waar mijn kleinkinderen les krijgen komt zo uit een roman van Dickens en zoals alle schoolkinderen dragen zij een uniform. Maar oh, wat kom ik er graag. Wandelen door de heuvels, eten in de pub, hardlopen door Knole Park waar Virginia Woolf heeft gelogeerd. Fijne gesprekken voeren en samen met mijn lieverds kijken naar Bobbies, Beefeaters en bookstores. Eigenlijk is er niets veranderd. Ik voel me er thuis.

Ik had niet kunnen bevroeden dat een kinderliedje uit mijn jeugd het allemaal al had voorspeld. Vol enthousiasme zong ik het altijd mee en probeerde dan degene die onder de poort door moest, te vangen. Nu sta ik zelf onder de poort en degene die mij steeds tegenhoudt, is onzichtbaar. Mijn reis naar Londen is al drie keer teruggeboekt. Niemand die z’n huis wil ruilen, lege boten, lege vliegtuigen. Engeland meldt zich nog bijna elke dag. Ik krijg foto’s, berichtjes en filmpjes. Ik lees Engels en onderwijs Engels. Al maanden klop ik tegen die poort. En ondanks dat ga ik gewoon wéér boeken. Immers, die Bobbies en Beefeaters trekken toch ook voor óns die gekke pakjes aan en dus schreeuw  ik het uit:

Is er dan verdorie nog an toe nergens een smid in het hele land die de sleutel maken kan zodat de poort weer open kan!