Ik loop hem onverwacht tegen het lijf. Henk. Ooit mijn beste vriend. Ontmoeting op een regenachtige dag. Afspraak maken? Ja, graag. Nieuwsgierig naar elkaars verleden.
We zitten aan de koffie in een kroeg met vroege openingstijden. Hoe gaat het met je? Het gaat goed met me, zegt hij. Ik woon in Utrecht, tegen het centrum aan. Het gebied van het oude AZU.
Hij vraagt en ik vraag. Over van alles. Maar dan opeens die ene.
Jij hebt Karel toch nog gekend, vraagt hij. Je weet toch dat hij dood is? Zijn stem klinkt zacht. Ja Henk. Ik weet het. Iemand heeft het me ooit een keer verteld. Bovendien fietste ik vaak langs zijn winkel. Als we elkaar zagen zwaaiden we. Opeens was hij er nooit meer.
Ik heb jarenlang gerouwd, zegt Henk. Zijn verdriet is nog voelbaar. Karel was zijn grote liefde. Hij vertelt hoe Karel de winkel had veranderd van een onpersoonlijke bedoening in een plek waar de mensen graag kwamen. Alle knellende afspraken en regels gooide hij overboord. Hij nam nieuw personeel aan, op gevoel. Het werkte. Er ontstond een hechte groep medewerkers, nee, zeg maar medevrienden. De sfeer was uitstekend en al snel kende iedereen elkaar. De winkel werd een van de beste in zijn soort.
Ik onderbreek zijn verhaal. Wil je nog koffie? En we nemen ook gebak.
Karel ging opeens moeilijk lopen, zegt Henk. Zijn vrienden en ik hielpen hem waar we konden. Het is niks, zei Karel. Maar toen kwam het nieuws dat zijn been eraf moest. Kanker. We waren verslagen, maar Karel niet. Hij ging door. Tot het eind. Tot hij niet meer kon. Een paar maanden later overleed hij.
Er valt een stilte. Hoe ging het verder?
‘De vorige eigenaar stond al gauw op de stoep. Hij wilde de zaak van Karel terugkopen. De knellende afspraken stonden al te dringen terwijl we nog in rouw waren. Geen enkel woord over de dood van Karel. Hij zei niets tegen mij of tegen onze medevrienden. Dan staat een van hen op. Ik neem per direct ontslag, zei hij. De anderen volgden.
Ja, mooi hè? We zien elkaar nog steeds. Elk jaar. Henk slaakt een diepe zucht.
Ik stap op de fiets naar huis. We beloven elkaar dat we binnenkort weer verder praten. Gaat lukken.