Het is Augustus 2016. Mijn laatste schooljaar. Dit wordt het jaar van de laatste docentenvergadering, de laatste leerlingbespreking en de laatste les. Met als definitief slot een praatje en een afscheidscadeau. En natuurlijk de onvermijdelijke vraag: wat wil je hebben? Het plan heb ik al. Nu komt het voorwerk. Mijn wens is een kunstwerk van mijn favoriete kunstdocent. Coriene. Op mijn vraag of ze dat wil maken, zegt ze ja. Wat het gaat worden weten we allebei nog niet. Ons experiment.
Het is Juli 2017. Afscheid. Het praatje is voorbij. Tijd voor het cadeau. Het papier gaat eraf en daar rollen de kleuren naar buiten. Schitterend als een kleurige vuurwerkfontein. Kleuren die bij me passen. Mijn lievelingskleuren vertellen mijn verhaal. Zeventien jaar werk en privé vermengd op driekwart vierkante meter. Coriene had één jaar om er zeventien te vertellen. Het is gelukt. Met liefde gemaakt.
Het hangt in de woonkamer. Elke dag kijk ik ernaar. Het verhaal van de school waar ik Engels doceerde, verteld in kleur. De Big Ben is paars. De logo’s van de school die drie keer probeerde met de tijd mee te gaan door het logo aan te passen zijn groen en blauw gemengd. De marathons die ik liep en mijn drie kleinkinderen knallen in rood van het doek. Gustav Klimt maakt het compleet. Natuurlijk in zwart, wit en goud. Op de achtergrond, net als je denkt dat het schilderij is beschadigd, zie je de contouren van de Engelse vlag. Heel geraffineerd in de verf ‘gekrast’. Dit hele verhaal op een doek va 0.75 x 1.00 m. Nooit meer of minder dan zeventien jaar. Verstild in de tijd. Steeds verder weg, dat wel.
Het experiment dat we zonder verder na te denken aangingen, is meer dan geslaagd. Mijn zeventien jaar hebben levenslang. Met dank aan Coriene, mijn favoriete kunstdocent.
Heeel mooi!!!