Elke woensdagochtend om 10.00 uur bel ik bij je aan. Het is een sport voor mij om precies aan te bellen op het moment dat het carillon van het gemeentehuis de tien slagen laat horen. ‘wat ben je toch altijd mooi op tijd’, zeg je dan. Twee jaar en een paar maanden lang. Vakanties uitgezonderd.
De verhalen die je mij tijdens onze eerste ontmoetingen vertelt, zijn intussen ingekleurd. Ik ben vertrouwd geraakt met de thema’s en de manier waarop je met Baba praat. Hij houdt je knap aan het werk. Niet alleen in India. Ook nu je weer thuis bent. Je gaat bijna elke dag op zoek naar de mensen die je moet zegenen. De meeste mensen laten het gelaten over zich heen komen. Net als ik tijdens mijn eerste bezoek.
Nu ik je beter ken, weet ik dat Baba jouw innerlijke stem was. Een stem die ervoor zorgt dat je je niet alleen voelt. Hij geeft je de adviezen die je graag krijgt. ‘Niet naar een dokter of een oogarts gaan. Ik ben jouw specialist’. Hij beslist over taart bij de koffie en of je ’s middags op zoek moet naar iemand die jou nodig heeft. Je laat je daarbij door niets of niemand tegenhouden.
Sommige thema’s komen steeds terug. Moederschap is er een van. Je verloor je moeder toen je twaalf was. Ze was lang ziek en veel afwezig. Nu zeg je dat je dochter de reïncarnatie van je moeder is. Terug om er voor jou te zijn. Terug om de verloren tijd in te halen. Wat een last rust erop haar schouders. Wanneer ben je moeder, wanneer ben je dochter?
Steeds weer overtuig je jezelf dat je een goede moeder bent geweest maar diep van binnen zit een ander gevoel. Je was vaak lang in India. Deed daar goed werk. Al die tijd had je met je dochter kunnen doorbrengen. De geschiedenis herhaalt zich. Veel afwezig voor je dochter. Ze mist je verschrikkelijk. Of je een goede moeder voor haar bent geweest, kan alleen zij zeggen.
Je speurt naar verloren dochters van buurvrouwen, ook als niemand erom vraagt. Nee, iets drammerigs is je niet vreemd. Je vraagt me om mee te zoeken waar ik vriendelijk voor bedank. Onverschrokken ga je door. Ik heb je soms teleurgesteld. Maar ik kom voor jou, niet voor Baba of zijn opdrachten.
Nu ben je weg. Je lichaam voor de wetenschap, je ziel in het heelal op zoek naar jouw God. Niet meer eten, niet meer drinken. Je deed precies wat je wilde. Liet je door niemand tegenhouden. Je dochter was er. Al die tijd. Alleen voor jou. Ze had het niet beter kunnen doen. Dat is zeker. Ze duwde haar negatieve gevoelens weg en was de perfecte gastvrouw/verzorger. Een dochter om trots op te zijn.
Dankjewel Saimaa voor de interessante, mooie gesprekken die we hebben gehad. Ik heb nog veel om over na te denken. Vergeten zal ik je nooit. Bijzondere vrouw. Elke woensdagochtend om 10.00 uur, als het carillon losbarst, denk ik aan jou.
Liefs,
José
hartverwarmend en ontroerend mooi.
Wat schitterend weer en mooi ook, dat jij je voor haar bent geweest en je haar cultuur mocht ervaren. Nuchtere Nederlanders kunnen daar soms nog wat van leren.