Kloosjes

Na een klein jaar was ik helemaal gewend aan een zoon met vrouw en kinderen in het buitenland. In Leonding, Oostenrijk wel te verstaan. Er zaten naast wat nadelen zeker ook grote voordelen aan. Mijn bezoekjes aan Leonding waren altijd heerlijk. Ik leerde het leven daar kennen en genoot ervan. Maar na twee jaar kreeg mijn zoon een nieuwe functie. In Londen. Ze namen afscheid van het goede leven dat ze gehad hadden en de vrienden die daarbij hoorden. De verhuiswagen werd gevuld. Op naar een nieuw avontuur. England, here we come! Het was augustus 2017. Wat ze toen nog niet wisten, was dat het vijf prachtige jaren zouden worden. En ik mocht er volop van meegenieten.

Om te beginnen was er het huis. Een mooi huis aan een park waar elk seizoen zijn mooiste kanten toonde. Als je de deur uitging, stapte je zo een schilderij in. De achtertuin deed ook zijn best mooi te zijn en als de tuin het zelf niet deed, deed Becky, de tuinvrouw, het wel. Regelmatig kwam ze met haar jeep en hondje aangereden om de tuin onderhanden te nemen. De tuin, waar achterin de eekhoorns en vogels hun speelgebied hadden, af en toe opgeschrikt door een of meerdere vosjes. De stoel die uitzicht bood op de tuin was mijn favoriet. Het gaf rust. Ik voelde me ontzettend thuis in dat mooie Engelse huis. De logeerkamer die direct grensde aan de woonkamer voelde als mijn eigen kamer. Wat genoot ik van de geluiden ’s ochtends vroeg als iedereen zo zacht mogelijk deed om mij niet wakker te maken. Het werd een soort meetlat. Merel van drie kwam heel anders je kamer binnen met de vraag of ik al wakker was dan Merel van acht. Hetzelfde gold voor Tieme van vijf die vijf jaar later opeens tien was.

Ik ging altijd mee naar school. Een ritje dat overigens steeds korter werd. Gewoon omdat ze de sluipweggetjes leerden kennen. De grijze blazers, rode truien en vesten, rood/wit geblokte zomerjurken, zwarte broeken en grijs/zwarte rokken kleurden vanaf 08.00 uur de buurt van Radnor House. Een school waar respect en omgangsvormen net zo belangrijk waren als het maken van je huiswerk. Het afscheidsritueel ontwikkelde zich natuurlijk ook door de jaren heen. Langzaam maar zeker verlegden Tieme en Merel hun grenzen en duurden de afscheidsrituelen steeds korter. Het uitgebreide knuffelen bij de deur veranderde soms in één kus, als je geluk had. Andere dagen was het een bijna onverschillige zwaai bij het eind van de parkeerplaats. Vriendjes in de buurt. Echt prachtig om dit te zien gebeuren. Het was genieten van de verhalen over de dingen die ze op school deden. Veel sport, muziek, kunst, natuur, toneel naast pittige schrijf- en rekenopdrachten, aardrijkskunde en geschiedenis. Dat alles in een schitterend oud gebouw in een prachtige, heuvelachtige omgeving. Er was een eigen zwembad en er waren sportvelden. De docenten kenden alle leerlingen bij naam en het hoofd van de school stond elke middag bij de uitgang om iedere leerling een hand te geven en een fijne middag te wensen. Langzaam maar zeker leerde ik ook de moeders van de vriendjes en vriendinnetjes kennen. Wat een voorrecht om hier als kind les te krijgen maar ook om ze hier samen met Eef op te mogen halen. Het voelde zo goed.  

En zo was er nog veel meer. Ik mocht bijvoorbeeld altijd meelopen met de hardloopclub van Eef. Ik hoorde er gewoon bij. Ze moedigden mij net zo hard aan als ieder ander van de club toen Eef en ik de Brighton marathon liepen. Als ik er in het weekend was, gingen we altijd met z’n vijven op stap. Ik ben in de mooiste dorpen geweest, heb prachtige kastelen en buitenhuizen bezocht, net als Londen natuurlijk, heb heerlijke oesters gegeten en prachtige wandelingen gemaakt. Maar ik heb ook zitten dammen met Merel en tekenen met Tieme, urenlang. We hebben gedanst in de kamer en mooie films gekeken op zaterdagavond.  Eef en ik zijn in die vijf jaar nooit uitgepraat geraakt en Tjap is uitgegroeid tot een triatlonwonder. We hebben mooie gesprekken gevoerd en ontzettend gelachen maar soms waren er ook tranen.

En nu is het voorbij. Zij laten heel wat achter in Sevenoaks. Een mooie baan, een eigen bedrijf, vrienden en vriendinnen, een zeer geliefde tante en zeer geliefde neven, de prachtige natuur die net zo mooi bleek als die van Oostenrijk, nog meer mooie plaatsjes en kastelen en een fantastische school. De twee Coronajaren laten we achter in Engeland. De deur in Sevenoaks hebben ze achter zich dichtgeslagen en die van Tervuren vol vertrouwen geopend. Een nieuw avontuur tegemoet en ik mag vast vanaf de zijlijn meedoen. Vol prachtige herinneringen aan Engeland maar klaar voor nieuwe herinneringen aan België. Kan niet wachten.