Tien december 2021. Sint was uitgezwaaid en de kerstboom in de hal deed zijn best wat licht in het donker te brengen. Het was zo ongeveer de tweehonderd achtenveertigste grijze dag. Moedeloos werd ik ervan. In het kleine appartementencomplex waar ik woon, heerst alleen maar stilte. De gemiddelde leeftijd van de bewoners is bijna tachtig. We zijn met zeven alleenstaande vrouwen, vier echtparen en twee alleenstaande mannen. Bijna iedereen woont er al vijftien jaar of langer. We gaan goed met elkaar om, lopen geen deuren plat. Kleine praatjes als we elkaar tegenkomen bij het verlaten en binnenkomen van het gebouw. Eén keer per jaar hebben we een nieuwjaarsborrel en één keer per jaar een algemene ledenvergadering. Ja, een stille boel.
Op elf december hangt er beneden een papier op het prikbord met de volgende tekst:
A.s. woensdag 15 december maken wij, José en Harry, een extra grote pan hutspot voor zes personen. Wie heeft er zin om met ons mee te eten? Gewoon voor de gezelligheid. Er is plaats voor vier. We eten rond 18.00 uur.
Als je mee wilt eten, schrijf dan je naam hieronder in een van de vakjes. Heb je er geen zin in? Gewoon niet doen! Even goede vrienden.
Het moest nu maar eens gebeuren. Mijn plannetje om wat vrolijkheid hier in het gebouw te brengen zat al een tijdje in mijn hoofd maar werd realiteit met het papier beneden in de hal. Binnen een paar uur stonden er vier namen in het eerste hokje gekrabbeld. Zo voelden ze zich beter. De boodschappen werden gedaan. Wortels, aardappelen, klapstuk, rookworst. Er was genoeg voor een weeshuis. Schillen, hakken, koken, stampen. Twee schalen vol. Wijn op tafel, kaarsen aan.
Klokslag 18.00 uur ging de bel. Daar stonden onze vier gasten. Drie vrouwen en één man. Alle vier ruim boven de tachtig. De vrouwen verlegen glunderend in hun mooiste jurk. Wat waren ze blij. Er werd gegeten en gepraat. Over vroeger, over niet hoeven werken omdat je man vond dat wat je verdiende toch niets voorstelde. ‘Mens, ga gewoon leuke dingen doen’. Over vulpennen verkopen in Scheveningen, Amsterdam en Amersfoort. Daarna een klein postkantoortje beginnen in Schalkwijk en dan opeens de boel moeten sluiten omdat de PTT gaat bezuinigen. Over werken in de verpleging en je nu nog steeds verpleegster voelen. ‘Ja, ik kan het weten. Ik ben verpleegster geweest’, zegt de vrouw die tegenwoordig langzaam maar zeker haar woorden verliest. ‘Kom jij uit Tuindorp? Daar kom ik ook vandaan. Ik heb op vijf gewoond’. De naam van de straat weet ze niet meer.
Intussen zijn de schalen leeg. Na de mandarijnen is er nog koffie met chocolade eitjes. Weer gaat alles op. Het is geweldig. Om 20.00 uur gaan ze weg. Trots. Niet langer verlegen. Wat hadden ze genoten. En wij ook. ‘Tot de volgende keer’ zeggen wij want dat er een volgende keer komt, is zeker. Gewoon weer even die stilte verbreken. En heel graag in feestjurk.