Kloosjes

Mijn kleindochter werd vijf en kreeg een konijn. Een prachtig konijn. Haar naam werd Honey. Allebei een beetje bangig voor elkaar. Even wennen.

Intussen begon mijn zoon zich te verdiepen in het leven van een konijn of liever gezegd van konijnen. Het bleek namelijk dat een konijn graag samen is met een vriendje. Elke combinatie is goed. Mannetje of vrouwtje, het maakt niet uit. De twijfel sloeg toe. Hadden zij er niet meteen twee moeten kopen of zou Honey het in haar eentje redden? Haar kooi was een klein paleisje. Ze had veel ruimte, er stonden wat speeltoestellen en ze kreeg genoeg te eten. Bij droog weer had ze haar eigen territorium op het gazon.

Op gegeven ogenblik werd ze minder actief. Een slecht teken. Een teken van eenzaamheid. Honey kreeg een maatje, een nep knuffelkonijn. Dat hielp slechts een paar dagen. Intussen raakte mijn zoon er steeds meer van overtuigd dat Honey een echt vriendje nodig had. De literatuur was er duidelijk over.

Toen de beslissing eenmaal genomen was, begonnen de voorbereidingen voor de komst van een tweede. Honey werd gesteriliseerd en Yoghurt deed zijn intrede. Net zo mooi als Honey. Het was een prachtig koppel. Maar na een week zat Yoghurt met een doorgebeten oor bij de dierenarts. De dader was? Juist, Honey. Het wennen was nog geen succes en zou ook geen vervolg krijgen. Nog een week later werd Yoghurt op klaarlichte dag door een vos uit zijn kooi gesleurd.  Mijn kleinzoon zag ze nog net de tuin verlaten. En weer was Honey alleen en de familie in tranen.

De hokken werden versterkt en anti-vos gemaakt. In oktober kwam Willem, een klein zwart konijn. Willem kreeg een eigen hok en na enige tijd begon het koppelproces opnieuw. Honey en hij moesten vriendjes worden. Alles werd in het werk gesteld. Wennen aan elkaar op neutrale grond. In dit geval de bijkeuken. Een ritje maken samen in de auto. In een doos. Mijn schoondochter op de achterbank om ze uit elkaar te halen als dat nodig was. Dikke handschoenen aan. Willem was doodsbang. Terug naar huis. Een andere methode. Een half uurtje samen in het hok met mijn zoon die de wacht hield. Het zou drie weken duren, dan moest het  koppelen gelukt zijn. Het duurde drie maanden. Al die tijd zat mijn zoon ’s avonds een half uur in het donker. Weer of geen weer. Het werd een soort meditatie. Eind maart kreeg ik het bewijs aangeleverd. Een foto waarop de twee in het nu gezamenlijke hok tegen elkaar aan lagen te slapen.

Honey bleef de baas en Willem vond het best. Zij bepaalde, at zijn eten op als ze daar zin in had en joeg hem weg als hij op haar plaatsje lag. Willem accepteerde alles.

Bijna drie jaar na de komst van Honey, om precies te zijn op woensdag 26 januari jl om 07.55 uur GMT kreeg ik het volgende bericht uit Engeland:

‘Honey en Willem zijn gepakt door een vos. Vanmorgen vroeg. Deurtje stond open en ze waren weg. Vos is gesignaleerd.’

Einde bericht.