Zondagochtend 12 December. Buiten was het grijs en regenachtig. De dagen zijn korter. Het ritme verandert. Om 11.00 uur draaide in onze stambioskoop ‘The Hand of God’. Wij fietsten naar Utrecht. Het was druk voor een zondag. Er kwamen veel kerstbomen voorbij. Tussen 05.00 ’s ochtends en 17.00 uur ‘s avonds moet alles zo’n beetje gebeuren. Werken, sporten, kerstinkopen, leven. Daarna is alles dicht.
Bij de kassa stond een man op zeer gevorderde leeftijd. Hij moest zijn vaccinatiebewijs laten zien en staarde op zijn telefoon. Wist niet precies wat er van hem gevraagd werd. Hij liet zijn reservering voor de film zien. Nee, dat hoefde niet. Zijn vrouw, die intussen alle stappen al had doorlopen, keek hem geërgerd aan. “Je QR-code”, riep ze. Hij verstond het niet. Nog een keer proberen. Met de hulp van de meneer achter de kassa lukte het. Zijn identiteitsbewijs lag waarschijnlijk nog thuis, maar dat had de kassameneer vast ook al bedacht. Hij vroeg er niet meer om.
Er was nog tijd genoeg voor een koffie. Daar stonden ze weer. De vrouw en de man. Zij waren aan de beurt en wilden wat eten. Het ontbijt was erbij ingeschoten. Zo snel waren ze niet meer en ze wilden niet te laat komen “Wat heeft u te eten?”, vroeg de vrouw. “Geen zoetigheid hoor” zei de man. “Wat ligt daar?” Ze wees de koekjes aan die voor bij de koffie waren bedoeld. “Nee, we willen geen koffie”, zei de man. “Maar we willen wel een koekje” voegde ze eraan toe. De verwarring was compleet. Er waren ook pinda’s. Gezouten en ongezouten. Er waren chips in verschillende smaken. De man verstond het allemaal niet maar wilde, bijna doof, toch graag meedoen. Na een tijd lang misverstanden hadden ze hun ontbijt samengesteld. Twee koekjes zonder koffie, ongezouten pinda’s en twee flesjes limonade zonder suiker maar met een rietje. Daar gingen ze, stapje voor stapje, steun zoekend bij elkaar. Nee, snel waren ze niet meer.
Ze zaten op de tweede rij van voren. Letterlijk en figuurlijk dicht bij ‘The Hand of God’. Ze hadden het gehaald.