Kloosjes

Anderhalf jaar geleden hadden mijn schoondochter Eef en ik ons ingeschreven voor de marathon van Brighton. Twee vliegen in een klap. Een reisje naar mijn lieverds in Engeland én een marathon. Door beide plannen ging een dikke streep. Covid.

Na drie keer uitstellen was het raak. Twaalf september 2021 werd de Brighton marathondag. Maar voor het zover was, waren er nog wel wat hobbels te nemen. De datum viel nl in de laatste week van onze vakantie en betekende dus: eerder naar huis. Én er moest getest worden. Drie keer. Eén van te voren in NL, een volgende binnen twee dagen na aankomst en een derde bij de terugvlucht. Bovendien lagen er nog wat formulieren om in te vullen.

De eerste hobbel, het kiezen van de datum, werd genomen. Ik ging naar Engeland. Naar mijn zoon, schoondochter, kleinkinderen en de marathon. Alleen. Via Nederland. Dat was het makkelijkste. Nou ja, makkelijk. In verband met de twee dagen test in Engeland en de marathon op zondag kon ik het beste op donderdagavond 9 september aankomen. Het was nog even zoeken, want er was niet veel keus. Maar een vlucht gevonden, dus geboekt.

Tijd voor hobbel twee. Een test boeken. Maar welke? En waar? Na een hoop onzekerheid, lezen, nog eens lezen en weer eens lezen boekte ik via de site van de Rijksoverheid een antigeentest op de dag vóór mijn reis. In Houten notabene! Eef had intussen de tweedagen-test geboekt in Sevenoaks. Hobbel twee bleek een makkie. Het liep gesmeerd en we hadden nog lekker twee weken vakantie. Nu alleen mijn eigen lopen nog op peil houden. Dat lukte niet echt. Het aantal kilometers dat ik had moeten maken in mijn marathontraining haalde ik totaal niet maar gelukkig waren er heuvels. Spaanse en Portugese. Steile en heel steile heuvels. Dus mijn beenspieren werden nu op een andere manier getraind.

Na vijf weken werd het tijd om richting NL te rijden. Alles wat er nog gedaan moest worden nog maar eens doornemen. Was er nog iets in de regels veranderd? De zenuwen begonnen toe te nemen. Die Easyjetmails iedere keer waren niet echt vriendelijk van toon en meldden steeds dat je aan de grens werd tegengehouden als je spullen niet in orde waren. Maar ik had toch alles in orde?

Het was woensdag, de dag voor vertrek. Tijd om het ‘passenger locator form’ in te vullen. Ze willen in Engeland weten waar je naar toe gaat, hoe lang, waar je vóór je reis geweest bent, hoe laat je vlucht is, waarvandaan, het registratienummer van je tweede test etc. Dit ging allemaal naar de UK Visas & Immigration Service. Ziezo, ze wisten dat ik kwam.

Toen was het tijd voor de test en hobbel drie kondigde zich aan. De test was om 16.45 uur. Ik mocht niet te vroeg komen. Het was bij een manege vlakbij on huis. Ik was op tijd maar waar moest ik mij melden? Niets te zien. Alleen paarden en hun berijders. Én een kantine. Daar zeiden ze dat er geen test locatie meer was. Op mijn mail stond toch duidelijk het adres van de manege. Nee, ze zijn weg. Ze hebben iedereen een mail gestuurd met het nieuwe adres. Nou, iedereen min één dan! De vrouw die me te woord stond, wilde wel opzoeken waar ze heen waren. ‘Nou mevrouw, dat wordt doorfietsen’, zei ze. ‘U heeft nog twintig minuten. Het is op Kanaleneiland!’

Ik heb gefietst alsof mijn leven ervan afhing. Door rode stoplichten, drukke wegen overstekend waar het niet mocht en inhalen als het bijna niet kon. Nog drie minuten. Kanaleneiland werd aangegeven maar waar moest ik nu precies zijn? Stoppen en op Googlemaps kijken duurde veel te lang. Ik zag een GGD lokatie. Dan maar daar naar toe. De man die daar stond, straalde rust uit. Ik liet hem het adres zien waar ik zijn moest. “Mevrouw, het is hier 800 m achter. U moet door het park, dan bent u in de goede straat. Gewoon even gaan kijken hoor. Misschien zijn ze er nog wel.” Volledig in mineur en met slappe benen fietste ik naar het hopelijk goede adres. En ja, er zat nog iemand. “Kan ik alsjeblieft nog getest worden?” “Ja, natuurlijk. We zijn tot acht uur open!” Een engel! Maar wat zei ze nog meer? “Waar gaat u naar toe?” “Naar Engeland”, zei ik. “Dan had u een pcr test moeten doen. Ik heb deze week drie mensen gehad, die daar ook naar toe gingen en die wilden allemaal een pcr test.” Ik had het toch echt gelezen. Antigeen kon ook. Doodmoe fietste ik naar huis. Pcr, pcr, pcr, maalde het voortdurend door mijn hoofd. De uitslag kreeg ik ‘s avonds en was negatief. Ziezo, alles in orde.

Ik kon vertrekken. De laatste dingen in de koffer, dan kon die ook dicht. Wat? Een barst in de deksel van mijn koffer. Die is ooit flink aan het rollen geweest in het ruim van een vliegtuig of de laders en lossers hebben er in een boze bui mee gesmeten. Gelukkig was er nog tijd genoeg om een andere te kopen. Maar de tijd vloog en wat waren er veel kleine koffertjes. Allemaal met andere maten. Ik koos er een uit en pakte opnieuw in. Horde drie bleek een berg uit de hoogste categorie te zijn, maar ik was uiteindelijk wel gefinisht.
Het was bijna tijd om te gaan. Opeens viel alles van me af. Op Schiphol was het doodstil. Ik was in tien minuten langs de bagagecheck en de douane. De mensen aardig en ik zou het verder wel zien. Het was een prima reis.

In Engeland was de automatische pascontrole gesloten. Twee oudere mannen hadden nu de taak om paspoorten te controleren en zaten met smart op hun klanten te wachten. De een duidelijk fanatieker dan de ander. Een wat magere man had al een vrouw in de wacht gezet omdat er iets niet helemaal duidelijk was. Ik zorgde ervoor dat ik bij de minst fanatieke terechtkwam. Ik gaf mijn paspoort en terwijl hij het checkte zei ik dat ik blij was mijn kleinkinderen in Engeland eindelijk ffna anderhalf jaar weer te zien. Dat was een goede binnenkomer. Hij lachte vriendelijk en wenste me een mooi verblijf met veel zonneschijn. Vijf minuten later zat ik bij mijn zoon in de auto. Wat was ik opgelucht. In mijn tas zat een ingevuld formulier waarmee ze hier in Engeland bijna alles van mij wisten én een uitdraai van een antigeentest. Allebei niet naar gevraagd.

Nu ga ik bijna terug en zit klaar voor een pcr test. Die moet binnen 48 uur zijn afgenomen. Een antigeentest had ook gekund maar die is maar 24 uur geldig. Bovendien kun jij nergens op zondag getest worden. Daar heb je niets aan als je op maandag vliegt. Er zit ook een quarantaineverklaring in mijn tas waarop staat dat ik onder de uitzonderingen val. Urgent familiebezoek. Geen quarantaine. De zon schijnt en ik ben nog twee dagen op de fijnste plek in Engeland. Ja, het was zeker urgent.

Maandag ga ik weer terug naar de fijnste plek in Nederland. Mét een medaille in mijn tas als herinnering aan een heel bijzondere marathon en met de wetenschap dat mijn antigeentest van de heenweg al twee uur verlopen was toen ik in het vliegtuig stapte en dat mijn pcr test nu wel op tijd is. Maar ook met heel veel prachtige, leuke, vrolijke, lieve momenten in mijn bagage die ik nooit meer zal vergeten. Na anderhalf jaar eindelijk weer bij mijn lieverds in Sevenoaks. Ja, het was urgent familiebezoek.

Ik ben benieuwd of ik dit keer mijn papieren wél moet laten zien. Tot nu toe nog geen hobbel tegengekomen.