Kloosjes

Een prachtige zomervakantie ligt achter ons. Ruim vijf weken trekken door Frankrijk, Spanje en Portugal. De eerste week bracht ons in het zuiden van Frankrijk, vlakbij de Pyreneeën. De camping waar wij neerstreken kenden wij al. Drie jaar terug zijn wij daar uit ‘nood’ terecht gekomen omdat onze twee favoriete adressen in die streek al langere tijd gesloten zijn. Mas Pericot en Domaine le Clols. 

Mas Pericot was het eerste paradijs waar we ooit terecht kwamen. Gelegen in de uitlopers van de Spaanse Pyreneeën met uitzicht op zee. ‘s Avonds zag je in de verte de lichtjes van Roses branden. Een klein houten bord gaf beneden aan de voet van de berg het juiste hobbelpad naar de camping aan. Je stuiterde tijdens de rit naar boven alle kanten op, wel een half uur lang. Als je bij de slagboom kwam, luidde je de bel die daar hing om je komst te melden. Als je voor het eerst kwam, moest je wel door de ballotage. De eigenaar, Jean Paul, praatte even met je en besloot vervolgens of je al dan niet naar binnen mocht. Nam je de verkeerde houding aan dan had hij geen plaats voor je. Zijn ‘complet’  betekende dat de terugweg naar beneden weer  kon worden ingezet. Wij maakten gelukkig een goede indruk en konden onze tent opzetten. Ruimte genoeg. Eigenlijk betekende dat een band voor jaren. 

Jean Paul was een Belgische oud-piloot die na zijn pensionering een kleine camping bij zijn huis was begonnen. Hij had een groot stuk land, dus ruimte genoeg, maar hij wilde het klein houden, niet teveel mensen. Alles had hij zelf ontworpen en gebouwd. Vanuit het zwembad keek je op de kust. De douches waren buiten en keken uit op een prachtige bloemenzee. Koud douchen, dat wel. Maar het wende. Alles zag er goedverzorgd uit en zijn eigengemaakte bowl was een delicatesse. Hij vond het heerlijk als we op het terras zaten. Dan kwam hij altijd met lekkere hapjes voor bij de borrel.     ‘s Ochtends waren er warme broodjes die zijn vrouw elke dag in het dorp haalde. 

Beneden, aan de voet van de berg, lag het dorpje Maçanet. Daar deden we boodschappen en dronken er koffie op het terras, dat altijd open was. Regelmatig trokken we onze hardloopschoenen aan, renden naar beneden, dronken een of twee kopjes koffie en renden weer naar boven. Vakantietraining. 

Elke keer als we naar Spanje gingen, namen we, voordat we verder trokken, het hobbelpad naar boven en bleven een paar dagen staan. “Ah, bonjour madame et monsieur Graf” zei hij dan met een glimlach op zijn gezicht, het hek zwaaide weer open en het genieten kon beginnen. 

Maar op gegeven ogenblik kregen wij een bericht dat de camping gesloten was. De vrouw van Jean Paul had haar heup gebroken en kon niet meer alleen de berg af. Dit was voor hem niet meer te combineren met zijn camping en het paradijs werd gesloten.

Aan de andere kant van de bergen lag Domaine le Clols. Daar woonde een vriendin van Jean Paul. Die had ooit gezegd dat wij daar een kijkje moesten nemen. En dat deden we. Op zoek naar een nieuw paradijs, maar het voelde alsof we Jean Paul in de steek lieten. Onzin natuurlijk, maar toch. 

We vonden de camping die hij bedoelde. Ook hier een hobbelweg naar boven. Even voelde het anders maar het wende snel. Pauline en Nick kwamen uit Engeland. De camping was van Pauline die eerder getrouwd was geweest met een Catalaans Franse varkenshouder. In de 90er jaren brak er varkenspest uit en een paar jaar later weer. Dat overleefden de varkens niet en de boel ging failliet. Uit nood begonnen ze toen een camping. Er was land genoeg. In de varkensstallen werden de douches gebouwd. De schuur werd ingericht als schuilplaats voor als het noodweer was. Er was een zwembad en altijd bloeiden er bloemen in de  velden. Haar man overleed. Een tijdje later kwam Nick aanlopen. Een oude vriend uit Engeland. Hij hielp haar met klusjes en het zware werk. Ook Pauline had ‘s ochtends brood, maar je kreeg altijd het brood dat je niet besteld had. Dat hoorde bij haar, chaotisch maar oh zo aardig. En wat maakt het uit, brood is brood. 

Een van de vaste gasten van le Clols was Walter, een docent uit Antwerpen en fervent hobby kok. Hij organiseerde altijd uitgebreide maaltijden voor de gasten. Als je wilde, kon je mee eten. Je betaalde de kostprijs, Walther deed de boodschappen en kookte een heerlijk driegangenmenu. Hij vroeg soms hulp bij het snijden van allerlei groentes. Dan kreeg je altijd eerst een pre-,pre-, pre- aperitief. Bij elke volgende actie kreeg je dan een aperitief met een pre minder totdat je bij het aperitief was. Dan was alles klaar en ging de wijn open. Dolle pret. Het waren onvergetelijke avonden. Pauline en Nick waren ook altijd van de partij. 

Een paar jaar geleden waren we er weer. Het was er vreemd stil. Er waren genoeg mensen, Walter zou weer koken en toch was het stil. Pauline was er niet. Zij was doodziek. Nick probeerde de boel draaiend te houden met behulp van wat gasten maar hij moest óók voor Pauline zorgen. Hij bracht haar elke week naar het ziekenhuis in Perpignan. Daar werd ze bestraald. Samen in de taxi, anderhalf uur heen, anderhalf uur terug. Toen wij van de camping vertrokken, nam hij huilend afscheid van ons. Hij wist dat het mis ging. 

Het volgende jaar was de camping gesloten. Nick had een klein huisje gekregen, beneden in het dorp. Hij verwaarloosde zichzelf. Dit jaar is hij overleden, van verdriet. Boven op de berg stonden nu de bouwkranen. Klaar om de sporen van Pauline en Nick uit te wissen en van alle gasten die daar hebben genoten. Pauline en Nick blijven in onze herinnering, net als de fantastische tijd die we daar hebben gehad. Daar kan geen bouwkraan bijkomen.

Voor ons ligt er een nieuwe uitdaging. Wij gaan op zoek naar een nieuwe plek en nieuwe herinneringen, naar een nieuw paradijs.