Kloosjes

De Tour de France 2021 is toe aan de bergetappes. Aan het slot van de inmiddels elfde etappe moeten de renners  twee keer de Mont Ventoux beklimmen.  Alsof de Tour nog niet zwaar genoeg is. Welnee, dachten de organisatoren, we bedenken toch elk jaar wat anders. Waarom dan niet dit jaar de Mont Ventoux double! En zo geschiedde.

We gaan terug naar 2008. Harry en ik zaten dat jaar tijdens de zomervakantie in Frankrijk. We waren van plan rustig via wat tussenstops naar het zuiden te trekken. Op goed geluk kozen we onze campings uit. Dat kwam altijd goed. En zo kwamen we op 26 juli terecht op een kleine camping in de Vaucluse vlak bij Malaucène. De fietsen gingen van de auto, we zetten onze tent op. Als alles stond, ging de fles wijn open. La douce France. Wij hadden een prachtig uitzicht op een berg. Dat zou toch niet…. Jazeker wel, dat was de Mont Ventoux. Wij vonden dat hij er helemaal niet zo hoog uitzag.

De volgende dag besloten wij te onderzoeken of dat ook zo was. Mont Ventoux, dat was toch wel een naam. Stel dat we die op konden fietsen. Dat zou mooi zijn. Eerst maar met de auto naar boven, dan hadden we tenminste een idee. We reden naar boven via de noordkant. Veel auto’s, veel fietsers en wat een afstand. 21 km klimmen! Maar het uitzicht was prachtig. Terug op de camping was de beslissing snel genomen. Dit gingen we niet op de fiets doen. Geen double voor ons. We hielden het bij de single avec la voiture.

Inmiddels hadden we een Nederlands stel leren kennen. Marcel en Suzanne. Hij was een wielrenner en had een puike fiets. Zij niet. Hij zag ons regelmatig hardlopen en fietsen en kwam wel eens een praatje maken. Zij nodigden ons uit voor een glas wijn en plotseling was daar dé vraag: zullen we morgen met z’n drieën de berg op fietsen? Je kunt hier toch niet mét fiets op de camping zitten en dan de Mont Ventoux niet op fietsen? We keken elkaar aan, twijfelden even en zeiden heel zachtjes “ja”. Kennelijk had Marcel ons geschikt bevonden. Hij liep mee naar onze fietsen, mountain bikes, om te kijken of de banden wel hard genoeg waren. Hij pompte ze zo hard mogelijk op en zette de vering van de voorvork af. Anders verdween de energie de berg in, of zoiets. De wekker stond op 06.00 uur.

Om 06.30 uur vertrokken we op de fiets naar Malaucène, 6 km bij ons vandaan. Beetje infietsen. Onderweg verloor Marcel bijna zijn bidon. Gelukkig op tijd gezien. De bordjes in het dorp wezen ons de weg. Er waren meer mensen op het idee gekomen. Allemaal op de racefiets. Aan de voet van de berg kreeg Marcel een lekke band. Nieuwe binnenband erin en daar gingen we. Halverwege de klim weer een lekke band. Marcel balen, Harry blij. Kon hij even op adem komen. Toen hij weer kon praten zei hij tegen Marcel: kijk eens naar het velglint. En ja, dat zat scheef. De tocht ging verder. Wij op onze mountain bikes, hij op zijn prachtige racefiets. Natuurlijk was hij sneller, maar hij wachtte ons steeds weer op en overlaadde ons dan met lofuitingen: respect, respect, respect…..  Ja, wij waren bijna twee keer zo oud en moesten twee keer zoveel fiets mee torsen. Het was hard werken maar we haalden het. Eenmaal boven namen we dé foto. Het bewijs dat wij de top op eigen kracht bereikt hadden.

En toen….. kwam er een auto aan met drie fietsen achterop. Er stapten drie mensen in fietskleding uit. Zij haalden hun fiets van de auto, liepen naar het bord, maakten een foto als bewijs dat zij de top ook bereikt hadden, zetten hun fietsen weer op de auto en gingen wat drinken. Losers, dachten wij, zielepieten en reden vervolgens naar beneden. Doodeng, die weg terug. Onderweg dronken we een groot glas bier en gingen daarna iets rustiger verder. Uren later kwamen wij voldaan terug op de camping.  De rest van de dag hielden we ons rustig. 1569 m geklommen in 21 km. De Mont Ventoux double was een feit maar we hebben, eerlijk als we zijn, een single genoteerd. Trots.

Die double Mont Ventoux maakte de elfde etappe voor de renners van de Tour de France loodzwaar. 199 km lang. Wout van Aert werd eerste in een tijd van 5 uur 17. In die tijd zijn wij één keer naar boven gekropen en afgedaald met als enig excuus twee lekke banden en een glas bier op een terras. Ons past slechts nederigheid.