Kloosjes

Bart, de man van mijn vriendin Amber was jarig. Ik had ze al lang niet gezien. Gelukkig paste ik in het COVID felicitatieschema, dat al met al behoorlijk uitliep. Een persoon per dag neemt zeker in hun vriendenkring een kleine maand in beslag. Maar ik was redelijk snel aan de beurt.

Steeds als ik daar kom, kijk ik nieuwsgierig om me heen omdat er regelmatig wat in het interieur veranderd wordt. Kleine dingen meestal. Nu hingen er wat nieuwe dingen aan de muur. Bart had van zijn schoonmoeder Sophie een mooie prent gekregen die ze voor hem had laten inlijsten. Hij was mooi. Ik vroeg me af van wie de initialen waren die erop stonden. CW stond er. Bart dacht dat het een ver familielid van Amber was. Maar dat bleek anders te zitten.

“Ken je dat verhaal niet?” zei Amber. Toen ik nee zei, begon ze te vertellen. “Mijn opa was erg veel van huis. Hij zat bij de marine en bleef soms maanden achtereen weg. Toen hij na lange tijd weer thuis kwam, bleek het gezin tot zijn verrassing uitgebreid te zijn met een jongetje. Hij heette Alexander. Mijn opa accepteerde het resultaat van het slippertje van oma en echtte het jongetje, mijn vader. Hij kreeg de naam Alexander. CW die de biologische vader was, bleef een goede huisvriend. Alexander wist van niets.”

Stomverbaasd stond ik naar het verhaal te luisteren. “Heeft je vader het dan nooit geweten?” “Ja, zeker wel”, zei Amber. “Maar dat heeft wel lang geduurd”. Ze vervolgt haar verhaal.

“Mijn moeder was met haar schoonzus en zwager naar een tentoonstelling in het Rijks waar ze een schilderij van CW tegenkwamen. Het gesprek kwam op hem, mijn oma en natuurlijk op mijn vader. Mijn moeder wist niet wat ze hoorde. De anderen waren verbaasd dat ze het verhaal niet kende. Iedereen wist toch dat CW de vader van Alexander was? Iedereen? Nou zij wist het in ieder geval niet en Alexander ook niet. Zij eiste openheid van zaken, ook naar Alexander, haar man. Want met zo’n geheim kon zij hem niet meer recht in de ogen kijken”.

En zo gebeurde het dat de vader van Amber op zijn vijftigste pas te horen kreeg dat hij het kind was  uit de kortstondige relatie tussen zijn moeder en CW en dat de man van wie hij dacht dat hij zijn vader was, dit niet bleek te  zijn. Fijn was het niet, maar hij accepteerde het. CW was al lang dood en op zijn moeder kon hij nooit boos zijn, ook nu niet.

“Heeft hij je oma eigenlijk geportretteerd”, vroeg ik Amber. Ik kon me zo voorstellen dat ze toch wel ergens op het doek verschenen was. “Ja”, zei Amber, “hij heeft een naaktportret van haar geschilderd, ten voeten uit. Maar daar heeft ze toch maar haar hoofd vanaf geknipt. Gewoon, om commentaar te voorkomen want een naaktportret zonder hoofd is voor bijna iedereen onherkenbaar.”

Amber en ik barstten in lachen uit, om oma en het verhaal dat zo simpel begon met een prent, een schilder en een meisje.