Kloosjes

Het was de laatste schooldag voor de kerstvakantie van 2015. Een vrijdag, zoals gebruikelijk. Het was altijd de dag van luisteren naar verhalen en iets doen voor iemand die eenzaam was. Na afloop werd er met de klas wat gegeten. Vrijdag was mijn vrije dag, maar elk jaar was ik er met kerst. Ik vond het mooi om zo samen met mijn leerlingen en collega’s de kerstvakantie in te gaan.

Nederland ontving in 2015 veel Syrische vluchtelingen die een veilig heenkomen zochten. Ook Houten bood hun onderdak. Iedereen was er druk mee. We hadden al van alles voor hen ingezameld om ze te laten zien dat zij welkom waren. Er werd veel over gepraat. Het kon niet anders dan dat het thema van de kerstviering op school over vluchtelingen moest gaan.

Intussen was ik ook mijn eigen kerstfeest aan het voorbereiden. Dit keer had ik kaarten gekocht voor het kerstcircus met daarna een etentje bij ons thuis. We waren met z’n achten, twee zonen, twee schoondochters, twee kleinkindjes, H en ik. Ik had gelukkig voor ons allemaal een kaartje kunnen bemachtigen. Maar helaas, mijn jongste zoon moest verstek laten gaan. Twee kaarten over. Wat nu? Ik probeerde er iemand anders blij mee te maken, maar helaas. Iedereen had de feestdagen al ingevuld. Ze brandden dus nog steeds in mijn zak. Ook die vrijdag op school.

Het programma op school liep gesmeerd. We bezochten verschillende lokalen waar mensen uit Iran, Irak, Syrië en Eritrea indrukwekkende verhalen vertelden, af en toe bijgestaan door hun gastouders uit Houten. In de aula werd muziek gemaakt door muzikanten uit Iran en er werden een gedicht voorgelezen door een Syrische jongen. Wat was dat prachtig. Opeens wist ik het. De kaarten voor het circus waren voor hem en hij kon ook nog een vriend meenemen.

Na afloop van het optreden zouden ze in de personeelskamer wat gaan drinken. De jongen die het gedicht had voorgelezen stond wat alleen. Resoluut liep ik op hem af. Ik stelde me voor. Hij ook. Faysal was zijn naam. Ik vertelde, na een korte introductie, dat ik twee kaartjes voor het circus over had. Had hij soms zin om met ons mee te gaan? Hij zei “ja!” We wisselden onze mailadressen uit om contact te houden. Dolblij fietste ik naar huis. Dit was geweldig.

Op de terugweg kwam er af en toe wat twijfel. Hoe zou H het vinden? Ik confronteerde hem immers met een voldongen feit. Nou, die twijfel was snel verdwenen. Hij vond het net zo leuk als ik. ’s Avonds stuurde ik Faysal een mail waarin ik hem vertelde over ons en hoe ons gezin in elkaar zat. Hij mailde terug. We hadden een echte afspraak.

Eerste kerstdag troffen we elkaar op het station. Faysal was alleen gekomen. Mijn zoon, schoondochter en kleinkindjes stonden al te wachten. Het klikte ook met hen. Er werd volop gekletst in de trein, heen én terug. We hebben genoten van de voorstelling en van het samenzijn.

Vanaf die dag is Faysal altijd in ons leven gebleven. Ik hielp hem later met Engels en met Nederlands. Hij was niet langer een vreemde die een prachtig gedicht had voorgelezen tijdens de kerstviering op school, maar hij had een naam en een verhaal. Hij heeft ons leven verrijkt. Op Kerstmis 2015 werd zijn cadeau daardoor ook ons cadeau. We zijn blij dat we hem kennen.