Kloosjes

Zondagochtend om 09.00 uur precies stapten we op onze fiets om naar Utrecht te gaan. Voor onze deur hadden zich wat lopers verzameld om het 10 km rondje te doen. Nee, we gingen dit keer niet mee. We waren op weg naar een documentaire over een varken. Vol ongeloof werden we nagekeken. Een varken?

‘Gewoon’ een varken, een zeug, in zwart wit gefilmd. Ze heet Gunda. We zagen hoe ze twaalf biggen kreeg. Twee zouden het niet overleven. Het waren varkentjes met een beperking. Ze waren vanaf hun eerste uur al de laatsten en zouden het bij het gevecht om een plek bij mama niet kunnen winnen. Ze had maar tien spenen. Gunda maakte korte metten met hen en verloste ze uit hun lijden. We zagen haar rondscharrelen met haar rap groeiende koters. Ze dirigeerde ze naar de plekken waar ze leerden wroeten maar gunde ze ook een slokje melk als ze weer honger kregen. De biggetjes werden biggen. Er werd niet gesproken, alleen geknord. Er was geen muziek, alleen het geluid van een koekoek ergens op het land en het vrolijke gefluit van wat vogels. Het was prachtig en liefdevol. Gunda was een held met haar tien kindjes. Ze hadden het goed met elkaar..

We wisten dat het ging gebeuren. Daar kwam die. De tractor met aan de voorkant grote tanden, maar die waren voor een andere klus. Via een muil aan de achterkant verdwenen de biggen in een grote bak. Ze waren blijkbaar klaar om naar de mesterij te gaan. We hoorden hoe ze werden ingeladen. Even daarna kwam Gunda naar buiten. Haar kop  naar beneden. Ze snapte het niet. Waar waren ze gebleven? Haar tien lieve, vrolijke, spelende schatten? Ze zocht overal. Ze riep ze, luisterde maar hoorde niets. Nergens te vinden. Somber verdween ze weer in haar huis, de schuur, waar ze haar twaalftal had geworpen, gevoed en waar ze over elkaar heen hadden gedarteld en gebuiteld. Dit was verlies. Dit was rouw. Het was voelbaar bij Gunda. Het was voelbaar bij ons. Je zag het aan haar. Het publiek was doodstil.

Gunda is een ster. Het is de filmrol van haar leven. Zonder tekst, make up of glitterjurken maar mét geknor en modderjurk boeit ze anderhalf uur lang. Vanochtend waren we op weg naar een documentaire over ‘gewoon’ een varken. We fietsten terug en hadden een film gezien over een prachtvarken, een prachtmoeder. Gaat dat vooral allemaal zien!