Een paar jaar geleden was ik een fanatiek Wordfeud speler. Ik speelde tegen 4 à 5 mensen tegelijk en was zo fanatiek als maar kon. Maar opeens was het afgelopen. Waarom eigenlijk? Had ik het toen te druk met werk, sporten en andere hobby’s? Ik kon het me niet meer herinneren.
Het zal wel met deze tijd te maken hebben, maar een paar weken geleden kwamen er plots weer Wordfeud uitnodigingen binnen. Misschien toch leuk om nog eens te proberen. Het eerste spelletje begon meteen al goed. Alle letters in een keer op het bord en de punten rolden binnen. Gelukkig kreeg ik steeds een berichtje op mijn telefoon als er weer een van mijn feudvrienden had gespeeld. Met alle liefde en rust stopte ik steeds waar ik mee bezig was. Ik legde mijn boek er graag even voor weg en vond het ook niet erg om even met tv kijken te stoppen. Alles om weer een prachtig mooi woord te kunnen maken.
Het ging inmiddels lekker en ik scoorde aardig totdat ik een woord zag binnenkomen waarvan ik de betekenis op geen enkele manier kon thuisbrengen: ‘daggen’. Leergierig als ik ben, zocht ik het woord op en wat las ik? Daggen betekent ‘met een voegspijker afstrijken’. Wat was ik blij met deze zeer nuttige uitbreiding van mijn woordenschat en speelde verder. Ik gebruikte de a van daggen en speelde apex. Ook niet mis. Even daarna werden er woorden gespeeld als hakig, reb, ka en hiele. Waar ging dit over? Hoezo standaard Nederlands?
En dan krijg ik van mijn vriendin een appje: “Ik kan pogocyte leggen. Héél veel punten maar wordfeud keurt het jammer genoeg af”. Dat vind ik dan weer kinderachtig maar gelukkig mogen pote, geco en egt wel. Uiteindelijk legt ze het prachtige coyote. Ik zoek voor de zekerheid even een plaatje van hem op.
Met steeds minder plezier leg ik intussen mijn boek even weg of stop ik met de tv. Dance mag maar dances niet, dan moet je weer dancen leggen. Het irriteert me. Dit gaat niet meer om goede woorden maar puur om zoveel mogelijk punten scoren. Het maakt niet uit welk woord er komt te liggen als het maar heel veel punten oplevert.
Ik weet plotseling weer waarom ik destijds ben gestopt met Wordfeud. Precies om dit. Maar nu doe ik het anders. Ik stop nog niet maar heb besloten om mijn vocabulaire verder uit te breiden met de woorden die niets of iets vaags betekenen. Ik ga ze gewoon zelf een betekenis geven. Voortaan ga ik daggen met een ka, wede én reb waarbij ik ga tanden aan mijn ebi en eppe en misschien pogocyte ik gewoon verder! U zult later wel merken wat ze zijn gaan betekenen. Speel vooral verder.
O ja, het is wordfeud (spreek uit fjoed) en geen wordfeut!! Heeft iemand trouwens dat woord al eens gelegd?
Grappig en herkenbaar😊
En weet je nog waar dit “spelletje” begon Jose?
José b.t.w je vergeet te vertellen dat dit “spelletje” ook veel gebruikt wordt om hele conversaties met elkaar te hebben 🙂
Jazeker Rob, op de boot naar Terschelling toen we de Berenloop marathon gingen doen.
Leuk weer. Ja die regels hebben vaak iets willekeurigs. In de tijd dat ik nog vaak scrabbelde was het woordenboek de scheidsrechter. Mijn vader met z’n dirty mind vroeg dan of Van Goor’s woordenboek ook telde
Heel herkenbaar, maar desondanks een verslavend spelletje.
Ha, ha, ik kijk uit naar je nieuwe kloosje in Joosjargon!
Precies, José. Dat dus! Maar we fjoeten toch weer door!
ha, ha!